دو غزل از دو سراینده در ستایش مهدی زمان

رباعی گفتی و تقدیم سلطان غزل کردی

معمای ادب را با همین ابیات حل کردی

رباعی گفتی و مصراعی از آن را تو ای بانو

میان اهل عالم در وفا ضرب‌المثل کردی

فرستادی به قربانگاه اسماعیل‌هایت را

همان کاری که هاجر وعده کرد و تو عمل کردی

کشیدی با سرانگشتت به خاک مُرده، خطی چند

تمام شهر یثرب را به خاک طف بدل کردی

چه شیری داده‌ای شیران خود را که شهادت را

درون کامشان شیرین‌تر از شهد و عسل کردی

رباعی تو بانو! گرچه تقطیع هجایی شد

به تیغ اشک خود، اعرابشان را بی‌محل کردی

شاعر: محسن رضوانی

چگونه سر کنم بدون عشق صبح و شام را

چه علتی بیاورم ندیدن مدام را

شلوغ شد دل من از برو بیای هر کسی

ولی دوباره یاد تو شکست ازدحام را

منم که از تو دورم و صدای تو نمی رسد

وگرنه که تو می دهی جواب هر سلام را

نشانه های آخر الزمان رسیده پشت هم

و کرده است جابجا حلال را حرام را

جهاد اکبر است انتظار تو در این زمان

نه ساده نیست، هرکسی ندارد این مقام را

به این یقین رسیده ام که دیدنت ملاک نیست

جهان مگر ندیده بود یازده امام را؟

تو روزی عدل و داد را اقامه می کنی و من

ز نام قائمت فقط بلد شدم قیام را

بعید نیست عاقبت فقط بخاطر حسین

تو زودتر بیایی و بگیری انتقام را

ز داغ عمه ات و یا ز حال زین العابدین

خودت بگو ز روضه ها بخوانمش کدام را

ز دیر راهب و تنور کوفه روضه خوان شوم

و یا که بازگو کنیم شام شام شام را

تمام اختیار هر دو تا جهان به دست اوست

اگرچه بسته ریسمان دو دست این امام را

شکست قلب عمه زینبت شبیه قامتش

در آن دمی که خیزران شکست احترام را

شاعر: محمد رسولی