شعری از وحیده افضلی

بی تو شمرده ایم هزاران سپیده را

این لحظه های مبهم در هم تنیده را

هر شب برای عشق به چالش کشیده ایم

این چشمهای مضطرب خوابدیده را

امسال در دو سوی خیابان نشان زدیم

این سروهای از غم عشق ات خمیده را

ما منتظر که وصل تو آرامشی دهد

سیلاب بغض های به باران رسیده را

انگورها شراب شدند و دوا نکرد...

مستی، جنون ِ این همه طاقت بریده را

ای آفتاب گمشده در پشت ابرها

پیدا شو و بپاش به ظلمت سپیده را

شعر فراقت ای گل من از غزل گذشت

طول اش مده برای خدا این قصیده را

آقا ! برای آمدن ات نذر کرده ایم
این چشمهای خسته ی مهدی ندیده را