شعری مهدوی از خودم

ای مرکز نجابت و ثقل زمین بیا 
اسطوره ی تجلی عشق و یقین بیا 

ما ، در شگفت از توو از این صبوری ات 

دلها شکسته است ، ز هجران و دوری ات 

می بینمت که دست دعا داده یی به دوست 

آری دعا به درگه جانان او نکوست 

در تار و پود هستی ما جلوه کرده یی 

دل از وجود عالم معنی ، تو برده یی 

آقا بیا که جاری جانها تویی و بس 

آقا بیا که عمر من آمد نفس نفس 

یک عمر عشق و حسرت دیدار روی تو 

سرگشتگی ، شکستگی و هجر کوی تو 

شد یکهزار و یکصد و هشتاد و اند سال 

بوی نسیم می وزد از جانب شمال 

این بوی یاس مانده به اینجا ز موی تو 

یا این که هست ، معبر تو یا که کوی تو !!!

ای جان پناه مهر و محبت ، امید ما 

ای روشنای دیده ی صبح سپید ما 

می آیی و نوید توام می رسد به گوش 

گویی بلند می شود اینجا ، چنان خروش 

یک عمر رفت و مادر من آرزو به دل 

ماند و گذشت از سر خود پای دل به گل 

چندین و چند جمعه گذشت و نیامدی 

..... 

ای بهترین بهانه ی هستی ظهور کن 

شبهای تار مرا غرق نور کن 

فریاد پا برهنه مردم این روزگار سخت 

افتاده در گلو و شده ، کار و بار سخت 

افتاده است هیبت عدل و ستم به پاست 

بی تو نه روز مانده و آرام شب کجاست؟!

ای مهربان بیا که سپاهت نشسته است 

چشم انتظار آمدنت ، گرچه خسته است 

این آسمان گرفته دلش ، بی قرار توست 

این بغض ، در دلم نشسته و چشم انتظار توست 

آقا بیا که خاطره هامان سیاه شد 

آقا گذشت عمر من و دل تباه شد 

29 تا 31 اردیبهشت 1394