بخشی از مثنوی راجی کرمانی
شب و روز بد در بیان دوان
چنین تا برون برد آن کاروان
بر آمد چه خورشید گیتی فروز
چه زد کاروان شب تیره روز
پیمبر بشب راه وادی برید
چه شب روز شد بر سر چه رسید
خبر یافت آن روز از کاروان
که شب گشت از راه ساحل روان
بفرمود کامروز تا شب درنگ
در آنجای سازیم از بهر جنگ
که دیشب به سوی من آمد خبر
ز کفار بطحا دو روز دگر
در اینجا گر آیند پی کار زار
که چون شد شب تیره شان روزگار
همه کیه ورز و همه کینه توز
ندانند از کینه شب را ز روز
پی کین نهاده بشبرنگ زین
که فیروز گردند در دشت کین
شب و روز هر گونه پند آورند
که بر لشگر ما گزند آورند
ولی تیره شبشان ندارد سحر
در این
روز مائیم فیروز گر
چه فردا شود مهر گیتی فروز
شود از فروغش شب تیره روز
بجائی گزینیم جا و مکان
که باشیم روز و شب اندر امان
که دشمن بما گر شبیخون زند
و یا روز در رزم افسون کند
نیایم در شب از ایشان ضرر
نه در روز افسونشان کارگر
به یزدان که باشد در این کار زار
شب و روز ما را خداوند یار
نداریم دلرا در اینره دژم
بروز و بشب بر میارید دم
خداوند از کار ما آگهست
شب و روز با ما خدا همرهست
بگفت این و آنروز آنجا غنود
شبانگه فرا رفت از انجای زود
چه شب روز شد اسپری گشت ماه
بمنزل رسیدند شاه و سپاه
بجستند پویان در آنسر زمین
یکی چاه پر آب اصحاب دین
ذکر رسیدن حضرت خیر الانام به سر چاه و نزول اجلال فرمودن در آن سرزمین
پیمبر در آنجای آمد فرود
ز دادار یزدانش آمد درود
همه سر به سر گرد آن چاه سار
گرفتند هر جا و هر سو قرار
چه خورشید تابنده بالا گرفت
ز تابیدنش دشت گرما گرفت
ز گرما و از تابش آفتاب
دل نامداران دین شد ز تاب
نه خر گاه و نه خیمه ی سایبان
زمین مفرش و بارگه آسمان
نه بیغوله پیدا در او نه پناه
نه همسایه پیدا و نه سایگاه
بیابان بی آب و ریگ روان
ببرج فلک مهر آتش نشان
پیمبر بفرمود نزدیک چاه
بکندند اصحاب دین پایگاه
بفرموده سید المرسلین
یکی برگه کندند اصحاب دین
- ۹۴/۰۳/۲۹